Ο Αλέξανδρος νικά το Δαρείο στη μάχη της Ισσού.
Νίκος Μάρτης
Πρώην Υπουργός
Πρόεδρος της Μακεδονικής Εστίας
«Ούτε και εις εμέ φαίνεται ότι άνευ θείας δυνάμεως έγινε ο με κανέναν θνητό όμοιος»
Με την χαρακτηριστικήν αυτήν εκτίμηση για τον Αλέξανδρο, ο Αρριανός, ο σοβαρώτερος μελετητής και ιστορικός του έργου του ολοκληρώνει το βιβλίο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις».
Ο Πλούταρχος εις το βιβλίον του «Ηθικά περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής» αναφέρει: «οι χώρες που δεν γνώρισαν τον Αλέξανδρον, είναι σαν να μην είδαν το φως του ηλίου» και εις άλλο σημείο γράφει: «ο Αλέξανδρος από όσα δίδαξε, όσα είπε ή έπραξε, αποδεικνύεται φιλόσοφος».
Οι Αμερικανοί παραγωγοί που φιλοδοξούν να γυρίσουν ταινία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν μπορούν να αγνοήσουν τους ανωτέρω χαρακτηρισμούς των δύο κορυφαίων ιστορικών για τον Αλέξανδρο. Οφείλουν χάριν του κύρους των, αλλά και για το κύρος της Αμερικής που ως η σημερινή υπερδύναμη πρέπει να ηγείται, όπως ορθώς γράφει ο τ. Πρόεδρος των Η.Π.Α. Κλίντον, να μη παρασυρθούν σε τυχαία σενάρια και αγνοήσουν το μεγαλείο του Αλεξάνδρου, που γεννήθηκε θνητός, έζησε ως υπεράνθρωπος και πέθανε ως ημίθεος και με το έργο του ώθησε την ανθρωπότητα αιώνες μπροστά.
Μια άλλη υπερδύναμη την εποχή της, η Ρώμη, ονόμασε πρώτη τον Αλέξανδρο Μέγα, τον οποίο θεοποίησε και όχι μόνο ακολούθησε το έργο του και αγκάλιασε όλους τους τομείς της τέχνης, της επιστήμης και της ζωής, αλλά το ολοκλήρωσε μεταφέροντας και παγιώνοντας την ελληνική κληρονομιά στη Δύση, γεγονός που προετοίμασε την δημιουργία του Δυτικού Πολιτισμού. Ο Chateaubriand έγραψε: «αν κάποιος έμοιασε με θεό αυτός είναι ο Αλέξανδρος».
Οι ανωτέρω χαρακτηρισμοί δεν ήσαν τυχαίοι.
Η συγκλονιστική ομιλία του Αλεξάνδρου στην ΩΠΗ, γνωστή ως όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώπιον 9.000 Αξιωματούχων Ελλήνων και Ασιατών, αποτελεί για τους ηγέτας όλων των λαών και διεθνών οργανισμών φωτεινό παράδειγμα στην πορεία για την Τρίτη χιλιετία.
Ο όρκος του Αλεξάνδρου στην ΩΠΗΝ είναι γνωστός, αλλά δεν έχει τονισθεί ότι ξεχύθηκε από την Μακεδονία όχι για να υποτάξει λαούς ή να κατακτήσει πλούτη ούτε να ικανοποιήσει πάθη, αλλά για να ενώσει όλους τους ανθρώπους με τα δεσμά της ειρήνης, της ομόνοιας και της αμοιβαίας επικοινωνίας.
Την επιθυμία του αυτή, όπως γράφει ο Πλούταρχος, την διετύπωσε και πριν ακόμη αρχίσει την εκστρατεία του όταν συναντήθηκε με τον Διογένη στην Κόρινθο. Όταν ρώτησε τον Διογένη τι θέλει, εκείνος του είπε να φύγει από μπροστά του για να μην καλύπτει τον ήλιο που τον φώτιζε. Ο Αλέξανδρος δεν θύμωσε αλλά είπε:
«Εάν δεν σκεπτόμουν να αναμείξω τα βάρβαρα έθνη με την Ελλάδα και διατρέχοντας όλη την Ήπειρο να την εκπολιτίσω και αφού βρω τα πέρατα της γης και τον ωκεανό της θάλασσας, να εκτείνω έως εκεί την Μακεδονία και να σπείρω και ν’ απλώσω την Ελληνική δικαιοσύνη και ειρήνη, σε όλα τα μέρη του κόσμου, δεν θα καθόμουν άπρακτος μεταχειριζόμενος την εξουσία για σωματικές απολαύσεις αλλά θα ζήλευα την απλότητα του Διογένη».
Έκανε πράξη ότι την εξουσία δεν θα μετεχειρίζετο για απολαύσεις.
Κατά την αναχώρησιν του από την Μακεδονία για την εκστρατεία κατά των Περσών, αναφέρουν όλοι οι συγγραφείς, διένειμε την περιουσία του. Όταν ρωτήθηκε τι θα κρατήσει για τον εαυτόν απήντησε την ελπίδα.
Όταν στα Ιεροσόλυμα οι Εβραίοι του προσέφεραν χρυσόν και αργυρόν, αρνήθηκε να τα παραλάβει, γράφει ο Ψευδοκαλισθένης.
Προ ετών ο Πρέσβυς μας εις το Ισλαμαμπάτ, την πρωτεύουσα του Πακιστάν, μου είπε ότι και σήμερα εις τα Σχολεία του Πακιστάν διδάσκεται ότι όταν πέθανε ο Αλέξανδρος και τον έβαλαν στο φέρετρο, τον περιέφεραν στην πόλη με τα χέρια έξω από το φέρετρο και φώναζαν «Ο Αλέξανδρος με καθαρά χέρια γεννήθηκε και με καθαρά χέρια πηγαίνει στον άλλο κόσμο».
Η δήλωση του Αλεξάνδρου στην συνάντηση του με τον Διογένη, η πολιτική του κατά την διάρκεια της εκστρατείας του με αποκορύφωμα την ομιλίαν του εις την ΩΠΗΝ και το υπό του Διοδώρου αναφερόμενον «τους εχθρούς ανάγκαζε ευδαιμονείν ο νικήσας», επιβεβαιώνουν ότι στόχος του Αλεξάνδρου ήτο να εκπολιτίσει και όχι να κατακτήσει.
Ο Αλέξανδρος εσέβετο το δημόσιο χρήμα και ήτο φιλάνθρωπος. Τιμώρησε σκληρότατα, γράφει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, όσους κατεχράσθησαν δημόσιον χρήμα και συμπεριεφέρθησαν κακώς εις τους πολίτας.
Ο Αλέξανδρος δεν ακολούθησε την συμβουλή του Αριστοτέλη να συμπεριφέρεται διαφορετικά στους Έλληνας και τους μη Έλληνας. Με τον σεβασμό των ηθών και εθίμων των υποτελών, την βαθμιαία εξάλειψη της διακρίσεως σε κατακτητές και κατακτηθέντας, εξύψωσε τους λαούς που κατέκτησε, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, γι’ αυτό και αγαπάται και σήμερα από τους λαούς των χωρών αυτών και σε δεκάδες χώρες Ανατολής και Δύσης, η λαϊκή μούσα τον θεωρεί δικό της. Ο Montesquieu έγραψε: «μόλις έλειψε ο Αλέξανδρος ορφάνεψαν τα έθνη».
Ο Παύλος Τζερμιάς αναφέρει ότι ο Βολταίρος έγραψε: «Ο Αλέξανδρος άλλαξε το πρόσωπο της Ασίας, της Ελλάδος, της Αιγύπτου και έδωσε στον κόσμο νέα κατεύθυνση».
Πρώτος ο Αλέξανδρος έλαβε έμπρακτα θέση κατά των φυλετικών διακρίσεων με τον γάμο του με την Αφγανή Ρωξάνη την κόρη του Δαρείου, αλλά και διότι ανέθεσε κρατικά καθήκοντα σε Αξιωματούχους των λαών που κατέκτησε.
Η συμπεριφορά του Αλεξάνδρου στην οικογένεια του Δαρείου (μητέρα, την οποία αιχμαλώτισε, σύζυγο και παιδιά του) θαυμάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη για τον σεβασμό που έδειξε, αντί να φερθεί σαν νικητής αγέρωχος και κυρίαρχος αντίπαλος Βασιλιάς.
Η μητέρα του Δαρείου, αιχμάλωτη, αγάπησε τον Αλέξανδρο σαν παιδί της, κέρδισε την καρδιά τα με τον σεβασμό που της έδειξε και την αγνότητα της νιότης του. Δεν τον εγκατέλειψε όταν προσπάθησαν κρυφά να την βοηθήσουν να δραπετεύσει και όταν πέθανε ο Αλέξανδρος έμεινε νηστική πέντε μέρες, γράφει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, και αυτοκτόνησε.
«Δαρείε από εχθρό με φύση ανώτερη των ανθρώπων έχεις νικηθεί... Ο εχθρός εκείνος είναι ενάρετος και γεναίος».
Με τους ανωτέρω χαρακτηρισμούς για τον Αλέξανδρο παρηγόρησε ο δραπετεύσας από την αιχμαλωσία Θαλαμηπόλος της Στατείρας, της συζύγου του Δαρείου, όταν είδε τον Δαρείο να κτυπά το κεφάλι του και να οδύρεται με την πληροφορίαν που του έδωσε ότι η γυναίκα του πέθανε στη γέννα.
Όταν ο Δαρείος πληροφορήθηκε από τον Θαλαμηπόλο (γράφει ο Droyzen εις το βιβλίο του «Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» των Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη, χορηγία Τραπέζης Πίστεως, σελ. 301), ότι ο Μακεδών Βασιλεύς τίμησε την οικογένεια του και ότι ο Αλέξανδρος διέταξε και ετάφη με κάθε πολυτέλεια η νεκρή βασίλισσα και ότι με δάκρυα τίμησε την μνήμη της, ο Δαρείος σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και ευχήθηκε: «Αν γυρίσει νικητής ν’ αξιωθεί να ξεπληρώσει όσα έκανε ο Αλέξανδρος στους αγαπημένους του όταν δυστύχησε και ότι αν πάψουμε να κυβερνάμε κάντε λοιπόν θεοί, άλλος από τον Αλέξανδρο να μην καθήσει στου Κύρου τον θρόνο».
Ελευθερώνοντας πόλεις, αναφέρει ο Αρριανός, κατέλυσε την Ολιγαρχία και αποκατέστησε την Δημοκρατία.
Ίδρυσε πόλεις, θέατρα, γυμναστήρια, άνοιξε δρόμους, καθιέρωσε ενιαίο νόμισμα και ανέπτυξε το εμπόριο.
Μετέδωσε τον Ελληνικό Πολιτισμό και καθιέρωσε την Ελληνική ως μόνη γλώσσα των λαών και επηρέασε βαθύτατα τους Άραβας, ώστε η συνάντηση Ελληνισμού και Αράβων να αποτελέσει σημαντικό γεγονός στην Ιστορία, έγραψε ο Dennis Overbye εις τους Τάιμς της Νέας Υόρκης. Οι Άραβες μετέφρασαν την Ελληνική γραμματείαν, η οποία πέρασε στην Ευρώπη και μεταφράστηκε τον 12ο αιώνα στα Λατινικά για να αποτελέσει την βάσιν της Αναγεννήσεως.
Ο Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Κωνσταντίνος Ρωμανός, εις το ενδιαφέρον βιβλίο του «Το Ελληνιστικό Ισλάμ», χαρακτηρίζει ως «ελλίποντα κρίκον της Ιστορίας του Πολιτισμού την Ελληνική κληρονομιά του Ισλάμ», γεγονός που δεν έχει ερευνηθεί στην Ελλάδα με μόνη αξιέπαινη εξαίρεση, αναφέρει ο Κων. Ρωμανός το έργον του Μητροπολίτου πρώην Μεγάλης Βρετανίας και Θυατείρων, Μεθόδιον Φούγια.
Η έρευνα αυτή, με την επανίδρυση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και την αρξαμένην ήδη μοιραίαν αναφοράν από Αιγύπτιους επιστήμονας, εις την μεγάλην προσφοράν της θρυλλικής Πτολεμαϊκής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, αποκτά επικαιρότητα και γενικότερο διεθνές ενδιαφέρον με την προβολήν του έργου των ελληνιζόντων φιλοσόφων του Ισλάμ του Μεσαίωνα.
Το επιστημονικό έργο των Αράβων φιλοσόφων, που ήτο συνέπεια του έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έγραψε ο D. Overbye εις τους New York Times (Καθημερινή 4/11/2001) ανεκόπη από τις σταυροφορίες τους Μογγόλους, και τους Οθωμανούς με την επικράτηση των οποίων επί πέντε αιώνες δεν υπήρξε ούτε ένας πνευματικός άνθρωπος.
Οι Οθωμανοί, γράφει ο Overbye, δεν ενδιαφέροντο για επιστήμες και δεν ταυτίζονται, αναφέρει ο Καθηγητής Ρωμανός, με το Ισλάμ.
Όχι τυχαία συνεπώς, ο Μωάμεθ εις το Κοράνιο αναφέρεται εις τον Δικέρατον Βασιλέα (τον Αλέξανδρον) ως είδος προφήτου που έχει την δύναμιν να τιμωρήσει όσους αδικούν και να δώσει εξαιρετικές αμοιβές εις όσους πιστεύουν και κάνουν έργα αγαθά.
Οι Βουδισταί τον τιμούν ως Ισόθεον.
Οι Πακιστανοί και σήμερα τον θεωρούν ως εθνικό των ήρωα.
Οι Εβραίοι ανά τους αιώνες και σήμερα έχουν το όνομα Αλέξανδρος, ως συνέπεια της αποφάσεως του Αρχιερέα των Εβραίων «να μείνει στην αιωνιότητα το όνομα Αλέξανδρος» δια τον σεβασμόν εις τον Αρχιερέα και στους τρόπους λατρείας των Εβραίων που έδειξε ο Αλέξανδρος κατά την επίσκεψη του στα Ιεροσόλυμα.
Ο Άγιος Νεκτάριος εις το βιβλίο του «Αι Οικουμενικοί Σύνοδοι» γράφει: «ο διασπαρείς υπό του Αλεξάνδρου Ελληνισμός προπαρασκεύασε την οδό του Χριστιανισμού από τον Αυτοκράτορα Μέγαν Κωνσταντίνον».
Ο Μέγας Βασίλειος, όχι τυχαία απευθυνόμενος εις τους νέους, προβάλλει τον Αλέξανδρο ως υπόδειγμα εγκράτειας.
Ο Αλέξανδρος τιμάται και θα τιμάται αιωνίως από τις μεγάλες θρησκείες, συνεπώς σενάρια που θα κηλιδώνουν την προσωπικότητα του θα χαρακτηρισθούν ως ευτελή.
Ανεξάρτητα από τα ανωτέρω, η κοινή λογική διαψεύδει τους ισχυρισμούς ότι ο Αλέξανδρος ήτο ομοφυλόφιλος ή μέθυσος. Διότι θα ήτο αδύνατο ο Αλέξανδρος να επιτύχει ή οδηγήσει τον στρατό του σε άθλους, τους οποίους κανένας προ αυτού ή και μέχρι σήμερα επέτυχε.
Η ανθρωπότης σήμερα έχει ανάγκη της προβολής του έργου του Αλεξάνδρου, που αποτελεί ανεκπλήρωτη επιδίωξη του Ο.Η.Ε. Την ικανοποίηση αυτή μπορεί να την προσφέρει μια ταινία, που θα έχει και μεγαλύτερη αποδοχή, παρά με ανιστόρητα ή δήθεν κερδοσκοπικά σενάρια που αποβλέπουν εις το να μειώσουν τον Αλέξανδρο τον οποίον αιώνες εσεβάσθησαν, με μόνο αποτέλεσμα να προσβάλει λαούς των χωρών που κατέκτησε, αλλά και πιστούς όλων των μεγάλων θρησκειών.
Ο Αρριανός εις το βιβλίον του «Ανάβασις Αλεξάνδρου VΙΙ» γράφει ότι ο Αλέξανδρος κατά τον Αριστόβουλο (τον ιστορικό που συνόδευε τον Αλέξανδρο), ήταν φιλόπονος, ριψοκίνδυνος, γενναιότατος και ευσεβέστατος εις τους θεούς, αλλά και εξαιρετικά εγκρατής εις τις σωματικές απολαύσεις. Ο Αρριανός προσθέτει ότι δεν είναι σοβαρό αν έκανε ορισμένα σφάλματα. Ήταν ο μόνος Βασιλεύς που μετάνιωνε για τα σφάλματα του κι αυτό οφείλετο στην ευγενική του φύση.
Τα συμπόσια του, κατά τον Αριστόβουλο, δεν κρατούσαν πολύ χάριν του κρασιού, αφού ο Αλέξανδρος δεν έπινε πολύ.
Ο Πλούταρχος με πηγή το ημερολόγιο του Αλεξάνδρου, εις το βιβλίο του «Βίοι Παράλληλοι, §23» γράφει: «Και στο κρασί επίσης ήταν λιγότερο έκδοτος από ότι φαινόταν και νομίσθηκε τέτοιος γιατί έμεινε πολύ ώρα όχι πίνοντας, αλλά μιλώντας». Ήταν, προσθέτει ο Πλούταρχος, εγκρατής και στην τροφή.
Σενάρια που επιδιώκουν να εμφανίσουν τον Μέγαν Αλέξανδρο ως ομοφυλόφιλο είναι κακόβουλα και στερούνται σοβαρότητας: Διαψεύδονται ή και γελοιοποιούνται πρώτον από τον Πλούταρχο, ο οποίος στο βιβλίο του, Πλουτάρχου Ηθικά - Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, αναφέρει: 333§12. Ο Αλέξανδρος, όταν ο Φιλόξενος, ο διοικητής της παραλίας, έγραψε προς αυτόν ότι εύρεν εις την Ιωνίαν παίδα ωραιότατον, του οποίου όμοιον μέχρι τότε ο κόσμος δεν εγέννησεν, και πρώτα εάν ήθελε να τον στείλη, ο βασιλεύς απαντών έγραψε προς αυτόν πικρότατας παρατηρήσεις. «Ω κάκιστε από όλους τους ανθρώπους με εγνώρισες ποτε μέχρι σήμερον ένοχον τοιούτου εγκλήματος, δια να τολμήσεις να με κολακεύσης με ηδονάς τόσον αισχράς;».
Δεύτερον από τα γεγονότα:
Ο Αλέξανδρος παντρεύτηκε: α) Την Ρωξάνην και απέκτησε διάδοχον, β) Την Στατείρα, την κόρη του Δαρείου και γ) Βασίλισσα της Ανατολής ζήτησε να αποκτήσει παιδί από τον Αλέξανδρο. Στη σημερινή εποχή στην οποία η απώλεια ιδανικών και ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι πλέον συνήθεις καταστάσεις, η αναζήτηση σπουδαίων φυσιογνωμιών στην ιστορία είναι απαραίτητη, ούτως ώστε να υπάρχουν θετικά παραδείγματα προς μίμηση στις μελλοντικές γενιές. Η σκόπιμη πλαστογράφηση και διάβρωση ιστορικά κατεστημένων προσωπικοτήτων με κερδοσκοπικές αποβλέψεις, μειώνοντας στο ελάχιστο τη θετική επίδρασή τους, δεν είναι μόνον επιβλαβής για κάθε πολιτισμένο άτομο, αλλά είναι μια εγκληματική πράξη έναντι ολόκληρης της ανθρωπότητας. Στην υπόθεση του Μεγάλου Αλεξάνδρου οποιεσδήποτε διαστρεβλωμένες και αβάσιμες θεωρίες και αν υπάρχουν με την προϋπόθεση κηλιδώσεως του ονόματός του και της προσωπικότητάς του, τίποτε και κανείς δεν μπορεί να μειώσει το μεγαλείο του Μεγάλου Στρατηλάτη και τη θέση του στην Ιστορία.
